غریبه

در کانال تلگرام ZakFood مشغول نقد رستوران های تهران هستم.

«برآنم که» هایش را اینجا خواهم نوشت

و باز اینجا را زنده خواهم کرد.

Telegram.org/ZakFood

هنوز 48 سال مانده...

بله! 48 سال دیگر سازمان امنیت امریکا اسناد مربوط به

 واقعه 11 سپتامبر سال 2001 را منتشر خواهد کرد

و باز به ریش همه جهان خواهد خندید...

خواهد گفت که اساساً بن لادنی در کار نبود

و حرف های مایکل مور و فیلمش

تنها بخشی از حقایق آن روز بوده است!

 آن روز هم همانگونه که ما  ایرانـ ـیان

ضرورتی برای اعتراض در مورد کودتا علیه مصدق ندیدیم

جهان هم ضرورتی و فرصتی برای اعتراض نخواهد دید

یاد جانباختگان آن روز و  جَنگ های بعد از آن گرامی باد

واقعاً خوبه؟

آقای مهرجویی واقعاً «چه خوبه که برگشتی» فیلم شماست؟

کار به جایی رسیده که بهداد باید از کارتان دفاع کند؟

مرحمت کنین یک بار فیلمای قبلیتون رو ببینید!

مهران غفوریان از شما فخیم تر کار می کنه...

شرم بر شما ...

شرم بر شما و ای کاش خوب می شد و بر میگشتید و می شدید

«داریوش مهرجویی»

تفاوت است میان مردم من و مردمان جهان ...

این روزها هر سوی این دایره آبی - خاکی را می نگری

خبری از شورش، جنگ و درد هست

ایران من اما، مردمانی عجیب دارد.

اگر سختی هست، اگر نگرانی و تشویش هست، اگر درد هست

صبر می کند

مرحله به مرحله پیش می رود

کوتاه می آید، تعامل می کند و قدم به قدم پیش می رود.

گویا این مردم از آینده باخبرند...

غریبه

توصیه می کنم سال «لیمو شیرین» رو شدیداً جدی بگیرین
چند مثال:
محمدرضا عارف:

نه تنها با کنار رفتن به موقع باعث پیروزی جناحش شد،

بلکه محبوبیت عجیبی بین همه مردم و سیاسیون به دست آورد.
حسن روحانی:
با استفاده از لیمویی که قالیباف نشونش داد،

کلی از رای شهردار تهران رو کشید سمت خودش
رضا قوچان نژاد:
لیموی پاس از دفاع، توپی که دست حریف بود،

گلی که اگه زده نمی شد، قطر با باخت 5 - 1 ما رو شوت کرده بود تو باقالیا
من:
هر اتفاق خوبی افتاده دارم به سال لیمو ربط میدم
اما ...  لیمو ی اصلی و درشت و حسابی رو

 آقای هاشمی برد که لیموهایی که اون دستش گرفت و با خودش برداااا

 تا سال ها تو ذهن همه می مونه
سال لیمو شیرین رو «شدیداً» جدی بگیرین

تبلیغات انتخاباتی

اساسا این وبلاگ، کارکرد تبلیغاتی نداشته و ندارد.

اساسا ما قصد این کار را هم نداریم

اما حالا که سال « لیمو شیرین » است شما را به خدا سوگند می دهیم

حواستان را جمع کنید که تصمیمی که می گیرید 

هشت سال آزگار و ای بسا بیشتر،

ما را و شما را به »کاف« ندهد.

سال لیموشیرین سال «استفاده» از فرصت هاست.

اگر استفاده فرمودید، نوش جان؛

نفرمودید هم، خود به از ما می دانید.

سال ـنارگیل با همه مشکلاتش و خب شیرنارگیل آخرش،

به پایان رسید...

اما سال 1392 در حال آغاز شدنه و باید خودمون رو براش آماده کنیم

این سال پر از فرصت های خوبه

چشم خیلی دقیقی برای دیدن نمی خواد تنها چیزی که لازمه

فرصت طلبی و تلاش برای از دست ندادن فرصت هاست

باور کنیم اگه به فرصت های این سال کم توجهی کنیم،

از بین که میرن هیچ،

اوضاعمون رو خراب هم می کنن...

به همین دلیل نام سال 1392 « لیمو شیرین » خواهد بود؛

که اگه به موقع خوردیش، ویتامین و شیرینیش نوش جونت

اما اگه دیر شد،

هم ویتامیناش از بین میره

هم تلخ میشه

مراقب سال 1392 باشید

توی این روزاست

تو همچین روزاییه که به حرف پدربزرگ مرحومم

فریدون خان زنبقی می رسم

می گفت تقویم ما 15 روز ایراد داره

از 15 خرداد تابستونه، از 15 شهریور پاییز، از 15 آذر زمستون

امروزم که می بینین این بارون زیبا

صدای پای قدمای عمو نوروزه

آره تقویم ما 15 روز ایراد داره :)

غریبه

آیا تا به حال به سرکار رفته اید؟

نه منظورم آن سر کار نیست ... منظورم واقعا سر کار است.

ای آقا سرکار استوار را نمی گویم ... 

اتفاقاً این سر کار تنها صفتی که ندارد استوار است.

برادر من حالا سر کار یا ته کار ... بگویید رفته اید یا نه؟

این که موضوع بغرنجی نیست ...

یادم است میلیاردها سال پیش،

یک بنده خدایی می خواست سالی 2 میلیون نفر را بگذارد سرکار...

البته از آن جا که

از همان 3 هزار میلیارد سال پیش

تعیین نکرده بود که منظورش چه جور سرکار گذاشتنی است، 

هیچ کس هم نفهمید که آیا آخرش موفق شد یا خیر!

در نهایت خدا کند که ما، همه بچه ها، به زودی به سر کار برویم

یا یکی پیدا شود ما را سر کار بگذارد یا 

حداقل، یک سرکاری پیدا شود...

غریبه

تعارف نداریم او الان امپراتور دنیاست!

مردی سیاه چهره، از تباری افریقایی، با ظاهری انسانی...

حتی همین الان هم جهان به سیاهان طور دیگری می نگرد!

و من امیدوارم حال که او باز انتخاب شده و ثابت شده که دفعه قبل حادثه نبود، بپذیریم که دنیا در حال دگرگونی است.

بپذیریم که تنها انسان بودن مهم است و تلاش کنیم

آری همه ما انسان ها،

افریقایی، اروپایی، عرب، آریایی، آسیایی، مسلمان، مسیحی، یهودی،...

تلاش کنیم به آیین انسان بودن پایبند باشیم 

غریبه 

تشکر می کنم

از شرکت دنون سحر تولید کننده محصولات دنت بابت شیر شکلات  نارگیل بسیار خوشمزه شان؛

فقط مرحمت کنند به جای طعم دهنده از خود نارگیل بهره ببرند.

تشکر می کنم

از تولید کنندگان محترم پودر نارگیل ؛

نه این که چون ما امسال را سال نارگیل نامیدیم شروع به کار کردند...

چون به کارشان ادامه دادند و با چاپلوسی نیامدند بگویند که ما به خاطر حرف شما زدیم تو کار نارگیل.

و امیدوارم

که تا کنون حداقل پوست زمخت نارگیل امسالتان را کنده باشید که بتوانید تا آخر زمستان بخوریدش.

از  نارگیل هایتان خبر بدهید...

خوشحال می شویم

                             غریبه

سالی که ظاهری زمخت، شکست ناپذیر و سخت دارد...

اما در پی تلاش، امیدواری و هدفمندی، می تواند به میوه ای شیرین و خوشمزه برسد.

از تجربه ی دیگران هم اگر بهره ببریم، خواهندمان گفت که 

درونش شهدی شیرین و گوارا هست که آرزوی خورندگان و هدف تلاشگران است.

«سال 1391 را به دلیل هماهنگی بسیاری از عوامل و فاکتورها سال نارگیل می نامم»

شعری از من در غریبه

پادشاه است؛

بله! می گویند در شهر کورها یک چشمی پادشاه است.

ای آقا! بعضی وقت ها یک چیزهایی می گویند که آدم چشم هایش از حدقه در می آید. مثلاً فرض کنیم ما در شهر کورهاییم و یک آقای بی چشم و رویی پیدا شده که استثناءً یک چشم دارد. اولاً کدام چشم دریده ای گفته او چشم دارد و می بیند؟ دیروز در ستون چشمه های روزنامه بریل تایمز نوشته بود او چشمانی قوی و عقابین دارد و از آن جا که بریل تایمز دشمن چشم سفید و قسم خورده  ماست، دروغ گفته و او هم حتماً چشم ندارد و مثل ما کور است. ثانیاً حالا گیریم که اصلاً چشم دارد و می بیند؛ دیدن این همه فساد و فحشا اصلاً خودش گناه است، پس دیدن او نه تنها مزیت نیست بلکه باعث می شود اساساً آدم فاسق، فاسد و فاجری هم باشد. اصلاً ما که چشم نداریم و نمی بینیم، شاید مردک بی چشم و رو در روز به هزاران دختر بی چشم این شهر چشمک هم می زند. ثالثاً این آدم، حتماً خیلی مزور و دو روست؛ چرا که می گوید یک چشم است که هم به ما برتری داشته باشد هم با این که وانمود می کند یک چشم ندارد، می خواهد دلمان را هم به دست بیاورد که ما خیال کنیم از ماست، غافل از این که چنین شخصی از دنیای ما کورها سر در نمی آورد که... او چه میداند ندیدن یعنی چه... کجا درد و زجر ندیدن را چشیده که امروز آمده مدعی پادشاهی ماست؟

و در پی آن، بیانیه ها و اعلانیه هاست که علیه این عنصر خائن چشم سفید فاجر و صد البته بدبخت صادر می شود. و از همین جاست که بنده یک چشم خدا یا باید فرار بر قرار ترجیح دهد، یا این که نه تنها چشم، که سر هم بر بدنش باقی نخواهد ماند. در نتیجه چنین شخصی، نه تنها پادشاه نمی شود بلکه بر عکس اگر عقل داشته باشد، خودش می رود آن یک چشمش را هم از حدقه در می آورد که دست از سر خودش، چشمش و کس و کارش بردارند.

بله، در شهر کورها، یک چشمی پادشاه نیست!

شعری از من در غریبه

می خورید یا می برید؟

مهم این نیست که از کجا، مهم این است که می خورید یا می برید؟

مهم از کجایش نیست؛ از توبره، از آخور یا حتی از آغل...

خوردن یا بردن مهم است... خورده برده که از کسی نداریم...

و از آن جا که این روزها بازار وجدان،

اوضاعش از بورس امریکا و قیمت نفت هم خراب تر است،

در مسابقه خوردن یا بردن کسانی برنده اند که به جای سرکردن در

 آخور، آغل یا توبره،

 یابوهایی هم همراهشان دارند

سر یک یابو در آغل، یکی در آخور و یکی در توبره... 

خودشان هم نظارت می کنند و برای زمان سواری و بارکشی از یابوان

                                                         مشغول خستگی در کردن اند...

                                                                        غریبه

شعری از من در غریبه

هر كدام از ما، مانند يك ساليم. با آمدن هر يك از ما، همه خوشحالند؛ به هم، تبريك مي گويند و همه چيز شاد است. باراني هم اگر بباريم، مي گويند باران بهار است و عشق عشاق...

كم كم كه به تابستان مي رسيم، تير بلوغ كه مي رسد، جا كه مي افتيم، از بچه بودن به آدم بودن تغيير ماهيت مي دهيم. مي رويم تا به مرداد جواني برسيم و بعد به تندي به سمت پاييز ميان سالي پيش مي رويم. رقص برگ هاي رنگ رنگمان، تجاربمان، چشم نواز است. 

چشم نوازي اش كه گذشت، برگ هايمان را زير پا خرد مي كنند و زمستانمان را مي آغازند.

برفمان، شادي بخش كوچك و بزرگ است. زيباست ... دستمايه اي براي آدمكي برفي مي‌شود، به هم پرتش مي كنند و ... آري بازيچه مي شويم.

كم كم به اسپند زيست مي رسيم؛ همه، منتظر تولدي تازه ايم.

همه، اسپند ماه را، پر از شور و اشتیاق، چشم به راه پايان زيست سال كهنه و آغازي نوين اند؛

                                                همه، حتي خودمان.

نوروز! روزنو! روزن! روزنه!

روزنه اميد! روزنه نور! اميد به تابش!

رو سينه را چون سينه ها          هفت آب شوى از كينه ها

هلو برو تو گلو!

هر سال محرم٬ با خودم فکر می کنم کاش امسال ماجرا عوض بشه...

نمی دونم احمقم٬ خیالاتی ام٬ دیوونه م٬ یا ...

ولی هر چی که هستم٬ امسالم مثل سالهای پیش بود...

هیچ فرقی نکرد

بازم٬ حاکمی که پول تو دستش بود٬ امام حسین رو با همه ی همه ی یاراش کُشت...

این روز ها...

                       هیچ کس با غریبه

                                           حال نمی کند

                                           شما چه طور؟

سنگ قبر شهر من

شهر ها هم می میرند؛ بله شهرها هم می میرند.

آدم اگر بمیرد، خوب، امری کاملاً طبیعی است؛ که مرگ، حق است و گرفتنی. البته شاید این تنها حق دادنی است نه گرفتنی. آدم به مردن خو کرده است. خو کرده که وقتی کسی مرد، دفنش کنند و بر مزارش علامتی بگذارند که یادشان نرود چه کسی در چه جایی جسمش را به زمین پس داد. مثلاً در همین شهر من، طرف را که خاک می کنند، سنگی رویش می گذارند که ناغافل، برنگردد و زندگی زندگان را مخدوش نکند و بر آن سنگ، حک می کنند که مادری مهربان، پدری دلسوز، همسری فداکار یا فرزندی ناکام از دنیای زندگان رمیده و در این جا آرمیده است.

اما شهرها که می میرند این گونه نیست. برای مردن یک شهر لازم نیست که از آسمان سنگ ببارد که بر عکس، شهر من مرده است از آسمانش آب هم می بارد. برای مردن یک شهر لازم نیست صاعقه ای بزند و همه مردم شهر خشک شوند یا آتش فشان فوران کند و همه زیرش مدفون شوند که باز هم برعکس، تمام مردم شهر در آمد و شدند و به جز یک سری مشکلات اساسی، بنیان کـَـن و خانمان برانداز مشکل دیگری نیست. اما از آن جا که شهر من مانند آدم ها سنگ قبر دارد پس مرده است. بله سنگ قبر دارد، سنگ قبرش هم به بزرگی یک کارت ویزیت است. و تنها از همین جاست که می شود فهمید این شهر مرده است؛ از سنگ قبرش.

بر سنگ قبر شهر من نام شهر و نام پدر و حاکم و این حرف ها نوشته نشده است. حتی نوشته نشده که این شهر پر از دود و جرم و این ها بود. بر سنگ قبر کوچک شهر مرده من، نزدیک بیمارستانی در میدان ونک، روی پله سنگی خانه ای نوشته شده:

کلیه فروشی، گروه خون O مثبت، با این شماره تماس بگیرید: ......0937

آری شهر من مرده است.

غلام گیران!!!

نه خیر آقا جان درست شنیده اید ما را چه به گلاب گیران!؟ غلام گیران سنّت پسندیده ایست. مثلاً خدای ناکرده در دوران تحصیل، یکی از خواهران همکلاسی تان در گلویتان گیر می کند و اتفاقاً شما هم در گلوی او گیر می کنید و بر حسب تصادف مادر و پدرتان هم بعد از این که در یک گفت و گوی پر گیر و دار به کند و کاو عکس او می نشینند، می گویند«نَـَـَه به نظر دختر خوب و نجیب و خونواده داری میاد». و شما که تا دیروز دائم می گفتید «چرا گیر میدین؟ بابا من زن نمی گیرم»، گیر می دهید که من می خواهم این زن را بگیرم!! می گویید که او گل شماست و تا شما را دیده کلی گلاب از لب و لوچه اش آویزان شده است. و شما هم چون خیلی پسر گل و گلابی هستید در پی چیدن آن گل آبی هستید. غافل از این که نخیــــر! شما از لحاظ مغزی کلّی گلابی هستید! بله می روید و از پدر گل آبی می خواهید که شما را به غلامی قبول کند. او هم قبول می کند که شمای گلابی را به غلامی قبول کند. در نهایت هم به نیت مجموع سن حضرت آدم و حضرت حوا میلیون ها سکه تمام بهار اسارت مهر آن گل آبی می کنید و هر کس هم می پرسد که چرا؟ ماجرای گل و گلاب و گل آبی را بدون ذکر بخش گلابی اش برایش تعریف می کنید. و این گونه می شود که شما غلام پدر آن گل آبی می شوید. و همچنان غافلید که شما قرار بود شوهر دختر خانواده بشوید نه غلام پدر خانواده. و هر کس هم می پرسد که چرا؟ قیافه ای حق به جانب می گیرید و لبخندی تلخ تحویل تحویلداری آن بنده خدا می دهید. و البته دیری نمی پاید که شما اعتراف می کنید که ماجرای گل و گلاب و گل آبی بدون بخش گلابی اش تقریباً غیر ممکن است. و چون دیگر گلابی و گل آبی، یک کار حسابی دستتان داده اند سعی می کنید این اعتراف را پیش هر کسی نکنید! البته توصیه ما این است که برای این که در این امر، بخش گلابی یک کار حسابی دستتان ندهد، درجلسه غلام گیران از حضور عمه ها و خاله های گل آبی جلوگیری نموده و نسبت به حضور عمه ها و خاله های گلابی اشتیاق عجیبی نشان بدهید.

آیا می دانید براده چیست؟

براده نه جمع مکسر بَرده است نه بُرده. براده می تواند از بریده شدن چوب یا آهن به وجود بیاید. این براده های طفلکی قبلاً خودشان آهنی و چوبی بوده اند برای خودشان اما...

الان چون بریده شده اند، براده شده اند. خیلی با براده های چوب و بوی نجاری و این ها کاری ندارم بیشتر حرفم سر براده های آهن است. مثلاً فرض کنید این براده ها بعد بریده شدن در پی یک آهن ربا مشغول حرکتند. شما هی آهن ربا را می کشید و آن ها هم دنبال او می آیند. این طفلکی ها هم که نمی دانند سر کارند و شما سر و کارتان با بریده هاست نه براده ها، می آیند. بعد از چند دقیقه شما از براده ها خسته می شوید و آهن ربا را جلو نمی برید و می روید سراغ بریده ها. این براده های طفلکی هم که می بینند سر کاری بود می آیند می چسبند به خـِـر آهن ربای بدبخت از همه جا بی خبر. حالا مگر او را ول می کنند. طفلک آهن ربا می گوید آقا من روحم هم خبر نداشته که شما دنبال من راه افتاده اید. اصلاً من بریده را چه به شما براده ها! شما خودتان دیدید که آن دست گنده من را جلو می برد... و آن براده های طفلکی هم که دستشان به شما نمی رسد همین طور خر آن آهن ربای بنده خدا را می گیرند. حالا این وسط این شمایید که یا بازآهن ربای بریده را لازم دارید وآن براده هارا جدا می کنید وبا جارو برقی می فرستیدشان به داخل باقالی ها یا این که نه اصلا آهن ربا می خواهید چه کار؟ صد تای دیگرش را دارید این را می گذارید بماند تا خاصیت آهن ربایی اش از کار بیفتد. 

ولی اگر این وسط ناگهان قبل از آن که براده ها به آهن ربا بچسبند یک آهن ربای بریده دیگر آوردید و به براده ها نزدیک کردید آن وقت است که یک سری از براده ها همین طوری دنبال آهن ربای بریده اول می روند و یک سری، دنبال آهن ربای بریده جدید. یک سری شان هم همان وسط حیران می مانند. در این شرایط وقتی دستانتان تا تـَه ته باز شد و براده ها هر کدام چسبیدند به یکی از بریده ها،  هم بریده ها با آن یک ذره براده هم قابل استفاده اند،هم جدا کردنشان راحتتر است و دیگر نیازی هم به اتلاف انرژی برق و باقالی و این حرف ها نیست!!!

                                                                                    غریبه

آقا ببخشید خام است.

اگر بدانید همین یک جمله چه تغییری ایجاد کرد. رفته بودند خواستگاری مثلاً. پدر داماد داشت حرف می زد که «بــَ...بله پسر ما چـُ...چنین است و چـِ...چنان است و مهندسی اش را از دانشگاه سو...سوربن آکسفورد گرفته» که داماد بدون دمپایی پرید وسط حرف پدر که« پدر جان سوربن در مالزی است و آکسفورد در همین تهرا... » که پدر نگذاشت جمله اش تمام شود و رو به پدر عروس گفت «بـِـ... ببخشید خا...خام است». در اینجا دیگر پدر عروس طاقتش مثل ماست ترش، از تغار سر رفت که « ای آقا شما که هـِـر را از کـِــر تشخیص نمی دهید، از سـَـرهنگ فـَـر در نمی آورید، قورمه تان بوی کله سبزی می دهد و ســـپرتان هم که به جای کسب مدارک علوم عالیه از همان دانشگاه های دوزار و ده شاهی کشورهای عـــبق مانده ای مانند آلمان قبلی و سوریه، درس مذاهب یهودیه خوانده و خاخام شده، چه طور به خود و خانواده محترمتان اجازه گرفته اید که برای پسرتان شوهر کنید؟ هان؟ من در همین ابتدا بگویم که پسر شما نمی تواند ما را به دین دیگری غیر از آن چه خودش بخواهد تعقیب کند...» و در حدود بیست و ۷ دقیقه و چهل و ۳ ثانیه با این مضمون که «دختر نمی دیم بهتون مگه اینکه خودتون بخواین»، هوار زد. در پایان پسرک تحصیلکرده که از دامادی زده شده بود، به صلاحدید پدرش با ماشین مدل بالایی که همان پــِـ...پدرش برایش خریده بود، رفت تا در خیابان های خاصی چرخ بزند که هم کیفش بیشتر باشد، هم کسی نباشد که به سوربن و آکسفورد و خاخام... نه ببخشید خام بودنش گیر بدهد.

متاسفانه یا خوشبختانه من هم متاسفانه ام هم خوشبختانه!!!

و از این رهگذر مرا مجالی برای خوشبختانگی مدام یا متاسفانگی مدام نبوده نیست و نخواهد بود.

امان از این روزگار که خوشبختانه یا متاسفانه، خوشبختانگی و متاسفانگی اش، همیشه درهم است و حتی به اندازه اکبر آقا میوه فروش محله مان هم که خوشبختانه یا متاسفانه جلوی میوه هایش کیسه آویزان می کند، تا اگر خوشبختانه میوه خوب برداشتی در منزل کلی از دست خریدت تعریف کنند یا متاسفانه بگویند "چشم بازار رو کور کردی با این میوه خریدنت"، پیشرفت نکرده؛ اما متاسفانه یا خوشبختانه امروزه مدام دم از پیشرفت جامعه بشری می زنند. این پیشرفتی که مدام از آن دم می زنند، متاسفانه یا خوشبختانه کلی مشکل ساز و فرحناک شده. مثلاً ما هنوز نمی دانیم که در اثر تراوشات تلفن همراه، متاسفانه سرطان می گیریم یا خوشبختانه نمی گیریم. یا اینکه داشتن رایانه همراه خوشبختانه به ما کلی کلاس می دهد یا چون بلد نیستیم از آن استفاده کنیم متاسفانه کلی آبرویمان را می برد. یا مثلاً داشتن یک خودروی گرانقیمت، خوشبختانه، کلی حال می دهد و ردیف است اما متاسفانه روی کیلومترشمارش نوشته تا 280 کیلومتر می رود ولی در ترافیک شهر فقط 20 کیلومترش قابل استفاده است. و از این دست متاسفانه ها و خوشبختانه ها که متاسفانه یا خوشبختانه فراوان است.

خدا کند که متاسفانه های روزگارمان کمتر و خوشبختانه هایش بیشتر شود یا حداقل فعلاً از اکبر آقا کمی الگو بگیرد و از این حالت درهم بیرون بیاید که انتخاب میزان خوشبختانگی و متاسفانگی اش کمی دست خودمان باشد.

...

در این روستای گم و گور         

در این فضای سوت و کور              

در این شهر ماتم زده                 

در این محله های غم زده   

در میانه این دشت بی گیاه ناقشنگ          

از پشت دیوارهای زخمی از کلنگ   

نمی دانم چرا هیچ کس پیدا نمی شود...

یک نفر شبیه آسمان، بلند                 

یک نفر شبیه توسن و سمند    

یک نفر پر از توان رهبری بری بری بری            

یک نفر با ندای یا علی علی علی علی                 

یک نفر که چشم ها به راهش است        

یک نفر که جان فدای روی ماهش است          

نمی دانم چرا پیدا نمی شود...

این روزها پیدا شدن کار سخت و ناعاقلانه ای ست...

این روزها از سر عقل، همگان گم شده اند...

گورها هم گم شده اند...

نمی دانم چرا من، حتی خود من هم پیدایش نمی شود...

نمی شود... این طور نمی شود...

باید یک من پیدایش شود...

........

شعری از من در غریبه